Screenshot RTV Rijnmond

Straattentoonstelling ‘Het Gemeentelijk Woonbeleid anno 2022’ vraagt aandacht voor de onmenselijke behandeling door gemeente Rotterdam van de bewoners van de Burgemeester Roosstraat. 

In de Burgemeester Roosstraat is op de door gemeente dichtgetimmerde woningen een straattentoonstelling geopend getiteld ‘‘Het Gemeentelijk Woonbeleid anno 2022’. De tentoonstelling is een aanklacht tegen de manier waarop de gemeente Rotterdam om is gegaan en nog steeds omgaat met de bewonersvereniging De Roos en met de bewoners van de Burgemeester Roosstraat 25-35.

Met de tentoonstelling, die bestaat uit twee tekstpanelen en vijf levensgrote foto’s van de mensen en gezinnen die achter de panelen wonen of woonden, vraagt de vereniging De Roos aandacht voor – in haar ogen – onmenselijke manier waarop de gemeente omgaat met haar burgers. Naast een kort overzicht van de feiten die een actieve groep zelfredzame bewoners in twee jaar tijd tot wanhoop hebben gedreven, is de tentoonstelling – door de aandacht op de bewoners zelf te richten – vooral een oproep aan het gemeentelijk apparaat om meer menselijkheid en empathie te tonen in de uitvoering van haar woon- en vastgoedbeleid.

Het begon allemaal zo mooi toen 20 jaar geleden een actieve groep bewoners het rijtje ‘witte huisjes’, ooit gebouwd als huisvesting voor de bewakers van de achter de woningen gelegen gevangenis aan de Noordsingel, van dreigende sloop door de eigenaar gemeente Rotterdam heeft gered, door het beheer van de woningen zelf op zich te nemen. Een daad van burgerschap die destijds nog gewoon was, en waar de gemeente nog ruimhartig aan meewerkte, maar die vandaag vrijwel onmogelijk is geworden.

In die twintig jaar daarna werd – met een klein meegekregen onderhoudsbudget, maar grotendeels op eigen kosten – het dak geheel vernieuwd, werden de woningen binnen en buiten opgeknapt en ontstond een hechte, gemêleerde groep zelfredzame bewoners, van verschillende sociale achtergrond, jong en oud, arm en (iets) rijker.

In 2020, toen de bewonersvereniging bij de gemeente aandacht vroeg voor de slechte staat van de fundering, een investering die ze niet meer op eigen kosten kon doen, besloot de afdeling Vastgoed te gaan verkopen. Protest mocht niet baten, en de zogenaamde opstalovereenkomst werd opgezegd. Een jaar later, per 30 juli 2022, zouden de woningen leeg moeten worden opgeleverd.

Maar de vereniging mocht in het kader van het gemeentelijk ‘Actieprogramma Coöperatieve Woonvormen’ de woningen ook zelf kopen. Voor anderhalf miljoen, wel te verstaan. Een verbazingwekkend hoog bedrag voor wie weet dat vergelijkbare woningen ernaast door dezelfde gemeente een jaar eerder voor 1 (één) Euro zijn verkocht.

Desondanks ging de vereniging aan het rekenen. Vlak voordat een voorstel kon worden ingediend, werd de deal in januari 2022 door gemeente eenzijdig opgezegd, op de – discutabele, en door bewoners en haar juristen aangevochten – grond van de zogenaamde Didam-arrest. Bewoners werden opnieuw gesommeerd de woningen per eind juli te verlaten, inmiddels nog minder dan een half jaar om 14 volwassenen en 4 kinderen, te herhuisvesten.

Dankzij een motie in de gemeenteraad werd de gemeente gedwongen zelf voor ‘passende woonruimte’ te zorgen voor de vetrekkende bewoners, maar de vertrektermijn bleef gehandhaafd. Onder protest – wat konden zij anders – besloten de bewoners aan deze uitverhuizing mee te werken. Toen dit niet opschoot stuurde de bewonersvereniging eind april een ‘brandbrief’ aan gemeente, waarin om adempauze werd gevraagd omdat de herhuisvesting nog nauwelijks van de grond was gekomen en de eindtermijn dus niet gehaald zou kunnen worden. De toenmalige wethouder Bas Kurvers antwoordde hierop na vragen in de raad: ‘Die termijn is niet onrealistisch, maar wel ambitieus.’

We zijn inmiddels alweer een half jaar verder, en de ‘ambitie’ is ruim overschreden. Enkele bewoners is inderdaad passende vervangende woonruimte aangeboden, en zijn verhuisd of aan het verhuizen. Maar het merendeel woont er nog steeds, zo wordt zelfs 31 december nog ‘ambitieus’.

Door het permanent op snel verhuizen aandringen van het door gemeente ingehuurde ‘herhuisvestingsbureau’, is de actieve groep betrokken en zelfredzame Rotterdammers inmiddels in stress en paniek ten onder aan het gaan. Een voorbeeldig bewonersinitiatief wordt op deze manier actief door de gemeente getermineerd.

Het meest schrijnende is wel dat een dementerende, terminale mevrouw – ooit door gemeente geëerd voor haar bijdrage aan de gemeenschap – samen met haar mantelverzorger en dochter/buurvrouw botweg wordt gesommeerd snel te verhuizen. De bewonersvereniging wordt intussen door de afdeling Vastgoed bestookt met verkapte dreigementen van rechtszaken ‘wegens nalatigheid om de woningen op tijd leeg op te leveren’.

In februari werd door de toenmalige wethouder een gesprek met de bewoners toegezegd. Herhaaldelijk aandringen om dit gesprek snel te voeren werd meer dan acht maanden lang niet gehonoreerd. Onlangs kon er dan toch een afspraak met de nieuwe wethouder worden gemaakt, over een maand wel te verstaan. Urgentie wordt in deze zaak door de gemeente kennelijk nog niet gevoeld.

(bericht van Bewonersvereniging De Roos)

—

Lees/kijk over de Burgemeester Roosstraat 25-35:

Het falende beleid in de Burgemeester Roosstraat staat niet op zichzelf. Sinds de gemeente in 2020 het Actieprogramma wooncoöporaties aankondigde zijn vier trajecten mislukt. Piet Vollaard, die zich vanuit zijn stichting ‘Stad in de Maak’ (samen met bewoner Eric Jutten) al jaren inzet voor betaalbare woonruimte in Rotterdam, onder meer via wooncoöporaties, heeft al het vertrouwen in de afdeling Vastgoed verloren. „Ze torpederen moedwillig elk bewonersinitiatief. Het is mij alleen onduidelijk wat hun belang is. In elk geval blijkt uit alles dat ze niet met burgers kunnen omgaan.”